Katalog zbiorów

"Mafijne państwo Putina" opowiada o doświadczeniach brytyjskiego dziennikarza, który przez cztery lata był korespondentem "Guardiana" w Moskwie.

Luke Harding stopniowo odkrywa, że współczesne państwo rosyjskie, chociaż tworzy pozory demokracji, bardzo daleko odbiega od standardów zachodnich, a w istocie bardziej przypomina wielką organizację przestępczą, w której elity władzy i ludzie powiązani z władzą niesłychanie się bogacą, a większość obywateli - mimo ogromnych bogactw naturalnych kraju - żyje bardzo skromnie lub w kompletnej nędzy.

Harding przekonuje się na własnej skórze, jak wielką rolę w państwie odgrywają służby specjalne, w tym Federalna Służba Bezpieczeństwa (FSB), która bez skrupułów narusza życie prywatne osób uznanych za wrogów państwa. Harding patrzy na współczesną Rosję oczami człowieka Zachodu, przywiązanego do idei demokracji, wolnych mediów, rządów prawa i solidarności społecznej. Zauważa, że rosyjscy oligarchowie i skorumpowani urzędnicy traktują Rosję jak kolonię, którą bez skrupułów eksploatują, a swoje życie budują na Zachodzie, będącym dla nich bezpiecznym azylem, finansowym rajem, gwarantującym bezpieczeństwo ich majątków.

Autor opisuje wszechobecną korupcję, niemal zupełny brak niezależnych mediów, politycznie podporządkowane sądy, zabójstwa dziennikarzy i działaczy praw człowieka, wzmacnianie nastrojów nacjonalistycznych, buńczuczną politykę międzynarodową.

W książce znajdziemy też opis sprawy Litwinienki, w tym spotkań z jego prawdopodobnym zabójcą, bezpośrednie relacje z wojny Rosji z Gruzją w 2008 roku, analizy ujawnionych przez WikiLeaks depesz Departamentu Stanu USA dotyczących Rosji, charakterystykę metod inwigilacji stosowanych przez FSB, oraz wiele innych pasjonujących historii.

Książka Hardinga pomaga nam lepiej zrozumieć współczesną Rosję Putina, jest zapisem bezpośrednich doświadczeń i obserwacji, a czyta się ją jak powieść sensacyjną.

Rosja to różnorodny i barwny świat. To nowobogacka Moskwa i siermiężna prowincja, czyli "głubinka". To Europa i Azja. To marzenia o integracji z zachodem i nostalgia za ZSRR. Spędziłam w Rosji wiele lat. Spotykałam się z milionerami i z bezdomnymi. Widziałam salony w iście carskim stylu i mroczne więzienia. Brałam udział w obrzędach odprawianych przez szamana nad Bajkałem i w treningu dziewięcioletnich kadetek, które w kilka sekund składają kałasznikowa. Obserwowałem z bliska sektę, która czci Putina jako nowe wcielenie apostoła Pawła, i treningi neofaszystów. Razem z maszynistą moskiewskiego metra poznawałam tajemnicę najsłynniejszej kolei podziemnej, a z czarnoskórym radnym zamiatałam ulicę. Za każdym razem przekonywałam się że NIE MA JEDNEJ ROSJI. Wbrew nazwie kremlowskiej partii...
(Barbara Włodarczyk)

Rosja to żywioł, stan umysłu i ducha, potęga pełna słabości, przekleństwo historyczne i szaleństwo w jednym. Ten kraj to ocean patologii, humoru, nieszczęścia, miłości i brudu, których żadne środki wyrazu nie opiszą w pełni. A jednak Rosja silnie uzależnia. Po prostu jest jak narkotyk. Chcąc ją poznać w całości, w pewnym sensie zdobyć i okiełznać, z góry jesteśmy skazani na porażkę. Ciężko jest oswoić chociaż ułamek, jakąś niewielką część tej potęgi. Zrozumieć Rosję można próbować, jedynie starając się osiodłać jej fragmenty. To właśnie starał się zrobić Igor Sokołowski w tej książce.

W książce Spokojnie. To tylko Rosja autor pokazuje Rosję tak, jak ją widzi współczesne pokolenie Polaków. Spogląda na nią oczyma chłopaka, który zna historię, ale nie jest nią osobiście obciążony. Potrafi być w stosunku do Rosji bezlitośnie krytyczny, ale też jest nią zafascynowany.

Od dziecka wiedziałam, że kiedyś pojadę na Syberię. Nie musiałam planować tej wyprawy, nie uczyłam się języka, nie kupowałam map. Wszystkie miejsca, które chciałam odwiedzić, znałam z rodzinnych opowieści, widziałam je oczami wyobraźni. Trasę podróży zaplanował dla mnie Stalin, w 1951 roku. Wtedy właśnie mój dziadek, Staszek, został zesłany do gułagu w Kazachstanie, a babcię Jankę przesiedlono z rodziną w głąb Syberii. Byli krótko po ślubie, mieli maleńkiego synka. Ich miłość została wystawiona na najtrudniejszą próbę.

Zielona sukienka to opowieść o miłości i pamięci oraz o współczesnej wyprawie w głąb Rosji śladami rodzinnej historii. Przeszłość miesza się tu z teraźniejszością, a dzisiejsza Rosja przegląda się w złowrogim obliczu ZSRR. Jest w tej opowieści i kolej transsyberyjska i buriacki szaman i morze samogonu, a także młodzi Rosjanie nieznający historii i kazachska bohema, której marzy się Zachód.